Değişken mevsim şartları sebebiyle haftasonlarında arılarla hasret giderme imkanı bulamıyoruz. Havalar hafta içi iyi olmasına rağmen, haftasonlarında yağmura dönüyor. Biz de ekip olarak bu kapalı günleri eksiklerimizi gidererek değerlendiriyoruz. Bu cumartesi günü de benim çıtaların çakımını hallettik. Pazar günü arılara bakarım diye düşünüyordum ama sanki kış geri geldi, yağmur ve fırtına göz açtırmadı.
Havaların kapanmasıyla birlikte bir çok arıcı arkadaşımız haftasonlarını değerlendirecek uğraşılar arıyor. Biz de eksiklerimizi tamamlamak için 2 hafta önce tahta malzeme aldık. Bu süreçte, arıcılığı tek başına yapmanın zor olduğunu, birlikten kuvvet doğduğunu daha iyi gördük. Osman Ünal, Mustafa Kabaoğlu ve benim ihtiyacım olan tahtaları ayırdık.
Tahtalar kilo hesabı satılıyor. Hesaplarda bir karışıklık var ama Mustafa abi olaya hakim.
Hesap işleri bittikten sonra bize satın alınan tahtaları arabaya yüklemek kaldı.
Arıcının elinin altında çalışabileceği bir küçük atölye olması çok büyük bir avantaj. Osman Ünal da bu şanslı arıcılardan. Evinin altında mini bir atölyeye sahip.
Yanında planyası da olan yatar daire bir çok işi mükemmel görüyor.
Bu hafta ballıkları ve benim ruşetleri montaja başladık.
Böyle uğraşlar bütün arıcılara zevk veriyor, zamanın nasıl geçtiği anlaşılmıyor.
Montaj yapıldıkça kasaların yığılmaya başlaması, işin sonucu görmek çalışma şevkimizi artırıyor.
Yemek molası. Montaj işini arıcı arkadaşlarımızdan Enver Sarıoğlu'nun evinin altındaki boş dükkanda yapıyoruz. Sağolsun bizi ikramsız bırakmıyor.
Elbirliği ile planladığımızdan daha çok işi bitirdik.
Günün sonunda epey yorulduk ama bitirdiğimiz işleri görünce herkesin keyfi yerine geliyor. 25 kat, 15 ruşet montajı yapmışız. Ruşetlerin kapaklarını ve dip tahtalarını da monte ettik, sadece kapak sacları kaldı.
Bütün bu işlerin yalnız başına olmayacağını, arıcılık ve yan uğraşılarında muhakkak ekip olarak hareket edilmesi gerektiğini bu tecrübe ile daha iyi anlamış olduk.
Kasım ayının son günü kış iyice yaklaşmış olmasına rağmen, bahardan kalan bir gün yaşadık.
Geçen haftasonu oldukça yağmurluydu ve fırtına yüzünden arılığımızın 30 metre ilerisinde ağaçlar köklerinden sökülmüştü. Enteresan birşey, 30 metre ilerimizde ağaçları sökecek kadar güçlü olan rüzgardan arılığımız en ufak bir olumsuzluk yaşamadı.
Bu manzarayı Şubat ayının sonlarında görmeyi umuyorduk, ama Kasım ayının son günü bize ufak bir sürpriz yapmış oldu.
Mustafa abi arılarıyla hasret giderdi. Arıların nüfusu 1 ay önceye göre epey azalmış görünüyor, sıkıştırma yapılmış olmasına rağmen birer ikişer çerçeveyi yine almak gerekti.
Arılar da hallerinden memnun, güneşli günün keyfini çıkarıyor.
Havanın güzel olması, yakın çevredeki arıcı arkadaşların toplanmasına vesile oldu. Adem Erdem salata yapma konusunda oldukça becerili. Muğla'daki kongreden yeni geldi, izlenimlerini bizimle paylaştı.
Uzun süreden beri bir araya gelemiyorduk. Günün güzelliği ile bu fırsatı yakalamış olduk. Ben pazar günü öğlenden sonrası için çocuklara bayram alışverisi için söz vermiştim, o yüzden erken ayrıldım. Benden sonra gelen arkadaşlar da oldu.
Arkadaşların, krizde ne alışverişi nasihatlerini, keşke dinleseymişim. İkitelli bölgesindeki fabrika satış mağazalarının olduğu mevki ana baba günüydü. Caddelere araba ile girmek mümkün olmadığı için çok gerilerde park ettik ve yürüdük. Kalabalığa bakılırsa kriz yok sanki :)
Arılığımızdaki arkadaşlar yavaş yavaş arılarını kış düzenine sokmaya başladı. Enver Sarıoğlu, maskesi olmayan arıcı abilerimizden. Şimdiye kadar sadece 1 kere, Haziran ayı sonunda akşamüstü arılardan bal alırken maske taktığını gördüm.
Minibüsun arkasında arılara verilmek üzere ballı çıtalar ve kek hazırlanmış. Açtığı arının ihtiyacına göre minibüsten gerekli takviyeyi alıyor.
Ben genelde fotoğraf çekerken arıların tacizine uğradığım için maskeli oluyorum, fakat Enver abi arılara karşı şerbetli onu sokmaya teşebbüs eden olmuyor.
Kovanı daraltmak amacıyla beyaz starfordan kesilmiş parçaları arılar kemirdiği için etrafı ince bir bez parçası sarılıyor.
Bu uygulama ile kovanın boş kalan yeri ile arıların irtibatı kesilmiş oluyor. Çıta üzerine konulan kek ile birlikte beslenme işlemi tamamlanıyor.
Yukardaki kovan sevgili arıcı ağabeylerimizden Mustafa Kabaoğlu'nun. Mustafa abi bölme tahtası amacıyla 1 cm kalınlığındaki kontraplakları kullanıyor. Bölme tahtasının boş kalan tarafına ise sırlarını açtığı yarım ballı peteklerden koyuyor. Arılar bu balı arılı tarafa taşıyor.
Mustafa abi bu sene bütün örtü bezlerini naylon çuval olarak değiştiriyor. Bir takım eleştiriler olmasına rağmen, naylon çuvalın en büyük avantajı, kapaktan kaynaklanan problemler nedeniyle yağmur sularının kovana sızmasını önlemesi.
Arılar bu mevsimde örtü bezini propolisle yapıştıramadıkları için kapak kaldırıldığında örtü bezi de kendiliğinden kalkıyor. Bu problemi engellemek ve daha kontrol edilebilir bir örtü bezi oluşmasını sağlamak için, örtü bezi köşelerden kovana zımbalanıyor.
Çuvalın ince olması ve soğuk geçirme ihtimaline karşı, üstlere birer kat da balonlu naylon konuluyor.
Yiyecek kontrolleri ve takviyesi yapılmış, bölme tahtası ile daraltılmış, üst örtüleri güçlendirilmiş kovanlar kış mevsimine girmeye hazır hale geliyor.
Mustafa abi arı açarken, körük, maske ve eldiveni asla ihmal etmeyen arıcılardan.
Büyükşehir arıcılığının en sıkıntılı taraflarından birisi, arıcılıkla ilgili bazı çalışmaları evde yapmak zorunda kalmamız. Baraka, depo türü yerler olmayınca, arılara verilecek şerbeti evin mutfağında yapmak zorunda kalıyoruz. Bunun oluşturacağı sıkıntılar herkesin malumu.
Çuval ile toptan şeker alıp bunu evde saklama imkanı yok. O yüzden her hafta ihtiyaç kadar şekeri marketten alıyorum. Marketler arasındaki rekabet yüzünden bu tür temel gıda maddeleri toptan fiyatına yakın satılıyor. Ben şekeri kilosu 2.18 ytl den aldım.
Arıcılığa ilk başladığım yıllarda ve daha sonraları da başka arıcı arkadaşların yaptığı bir yanlışı zamanla farkettim. 1/1 şerbet hazırlanırken, şerbet hazırlanacak kabın yarısına kadar şeker dolduruluyor ve daha sonra kap ağzına kadar su ile tamamlanıyor. Basit mantık ile bu yöntemle 1/1 oranında şerbet hazırlanmış gibi gözükse de, su oranı oldukça fazla oluyor. Ben şerbeti stok amacıyla 2 şeker 1 su şeklinde hazırladım. Daha önceki denemelerimde 5 lt pet şişeye 4 kg şeker koyunca bu oranı yakaladım. 2/1 şerbet hazırlandığında, şeker konulan kabı doldurdu dolduracak gibi oluyor.
Elektrikli ısıtıcıda ısıtılmış suyu şekerin üzerine koyduktan sonra, kapaklar kapatılıyor ve her şişe 5 dakika kadar çalkalanınca şeker büyük oranda eriyip şerbete dönüşüyor.
Tabi mutfakta yaptığım çalışmayı özellikle hanımın evde olmadığı zamanlara denk getiriyorum. :) Çıkabilecek problemleri bir çok arkadaşımız tahmin ediyordur. İşim bittikten sonra yere şeker dökülmüş olduğunu farkettim, kendimce yerleri sildim, mutfağı bulduğum gibi bıraktım. Ama hanım eve gelip mutfağa girer girmez, ilk sorusu yine şerbet mi yaptın oldu.
Şerbeti arılıkta yapamamanın bir başka psikolojik yönü daha var. Bu konuda kendimi ciddi bir baskı altında hissediyorum. Artık şerbeti üçüncü kattan arabaya indirirken, komşular içinde ne olduğunu görmesin diye siyah poşetlere koyuyorum. Çünkü açıkta şerbet götürünce çok manalı bakışlar oluyor, bal alan bir komşumuzun sen de mi şeker veriyorsun sorusuna muhatap oldum. Dilim döndüğünce olayın mantığını anlattım, bu mevsimde bal üretimi yok arıların kışlık ihtiyacı için veriyoruz dedim. Fakat bakışından kafasındaki soru işaretlerinin hepsinin kalkmadığı belliydi.
Blogumdaki eski yazılarda arıları koyduğumuz yerin, eski dönemlerde bir hafriyat döküm alanı olduğunu, arıları yerleştirirken zemin düzenlemesi yapmaya fırsatım olmadığını yazmıştım. Ağustos ayında ufak tefek uğraştım ama zemin çok sert olduğu için çalışmalarım sonuç vermedi. Yağmurların yağmasıyla birlikte zemin yumuşayınca bana da gün doğdu.
Elarabasıyla gezemeyecek kadar girintili çıkıntılı bir arazi yapısı vardı.
Her hafta yaptığım azar azar çalışmalar sonunda pazar günü çalışmayı bu şekilde sonuçlandırdım. Kışın arıları düzelttiğim bu bölüme taşıyacağım ilerleyen dönemlerde de arıların şimdi bulunduğu yeri düzelteceğim.
Bu kadarcık bir araziyi düzeltebilmiş olmanın bende uyandırdığı sevinç ve keyif, Anadolu'daki bir çok arkadaşımıza abartılı gelebilir. Çünkü onlar bahçe işlerinde belki hergün bunun 3-5 kat fazlasını yapıyorlardır. Fakat biz sürekli büroda, fiziksel olarak pasif durumda çalışmaya ve büyükşehrin önümüze herşeyi hazır getiren konforuna alıştığımız için, kazma kürek işlerinde oldukça zorlanıyoruz.
Toprağın altında tepe gibi görünen yerleri eşeleyince altından büyük asfalt parçaları çıkıyor, beni en çok zorlayan o parçaları yerinden çıkarmak oldu.
Her hafta yaptığım yarım saatlik çalışmalarla bu sonuca ulaştım. Fiziksel olarak birgün sabahtan akşama kadar kazma kürek çalışabilecek eforum yok. Ama hedefi iyi koyunca, ve sürekli azar azar da olsa yapınca, sonuca gidilebiliyormuş. Bu sonuca da tahminimden erken ulaştım üstelik.
Büyükşehirlerde artık bayramların kendine özel olan anlamı kaybolmaya, sıla-i rahim özelliği unutulmaya yüz tuttu. Bayramlar yıllık izine ilave edilen tatil imkanları olarak görülmeye başlandı.
Biz ailecek her bayramı köyde akrabalarımızla birlikte geçirmeyi tercih ediyoruz. Çocukların da buna hiç itirazı yok, çünkü İstanbul'da göremediğimiz birçok gelenek köyde hala canlılığını muhafaza ediyor. Bayram namazı çıkışında bütün köylüler yaş sırasına göre diziliyor ve en yaşlıdan el öpülmeye başlanıyor. Bu şekilde dargınlar dahil bütün köy bayramlaşmış oluyor.
Bayramın üçüncü günü akşamı komşu bir köye nişan törenine gittik. Köy meydanında gezinirken bir evin duvarlarında kullanılan taşlar dikkatimi çekti. Yukarıdaki taş bahçe girişinde yer döşemesi olarak kullanılmış. Üzerindeki yazılara bakılınca Bizans döneminden kaldığı anlaşılıyor.
Bu sütun da yine duvar inşaatında kullanılmış. Muhtemelen arkeolojik değeri yüksek eserler ama ne yetkililer olayın farkında ne de köylüler bu taşların değerinin bilincinde. İçinde define var mıdır diye kırılmadıkları ve duvar inşaatında kullanılıp bir şekilde muhafaza altına alınmış olmaları da bir şans.
